Evladını tanıyamama korkusu yaşayan anne sendromu 😊😊 ile karşı karşıya kalan ben …hepsi o kadar aynılardı ki hepsi o kadar bir olmuşlardı ki , aynı kiyafet ,aynı saç her şey aynı ,aynı yürüyorlar aynı bakıyorlar tanrım 🙃🙃 kalbimin sesi belki dışarıdan da duyuluyordu bilemeyeceğim ama oğlumu bulamıyorum diye bağırdığımı duydum bir ara kendime …..İster bir ay ister 1 yıl yapsın hiç farketmez o kapıdan içeri girdiğinde evladınız ,ömrünüzdeki en karışık en tarifsiz duygularıyla mücadele ediyorsunuz ta ki teskeresini alana onu görene kadar velhasıl zor bir durum … Erişemediğiniz gücünüzün yetmediği nokta.. Biteceğini bilseniz de sesini duysanız da zor kalben hükmen mağlup olunan zamanlar.. Ana yüreği işte …Tören bitimi kucaklaşma anı anons edildiğinde işte o an içiniz dışınıza taşıyor her şey geçip gidiyor tüm bedeninizden yerini bambaşka duygulara bırakıyor iyi kilere ,sonsuz şükürlere ve hiç sönmeyecek bir aşkla unutulmayacak hatıralara eşlik etmek üzere yaşam sayfasında yerini buluyor..
Figen Tekkol